Biblioteka Śląska

Maria powiedziała mi, że pisanie wierszy jest jak sadzenie ziemniaków: jest proces sadzenia, dojrzewania i wyciągania bulw na powierzchnię, zwyczajnie. Kiedy czytam wiersze Marii, nie przypominają mi ziemniaków, jest w nich natomiast jakaś niewymuszoność i organiczność. Jakby były z ziemi, z roślin, z wody, ze stworzeń morskich i z nas – stworzeń ludzkich. Maria pisze o tym, czego doświadcza w świecie, a bardziej ze światem – Planetą, ale też z pojedynczym bytem, jednak jej emocje, choć obecne, nie przytłaczają mnie, są subtelne. Wywołują jednocześnie mój osobisty rezonans, który często kończy się łzami wzruszenia. Dziękuję (Sonia Rammer – artystka, psycholożka, podróżniczka, profesorka na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu).
Poezja Marii pozwala mi poczuć nieco mniej samotności w świecie przytłaczającego braku rozwiązań. Uczy pozostawania obecną, tam gdzie wolałabym sięgnąć po natychmiastowe – słodko-gorzkie – odrętwienie. Kieruje mój wzrok w rejony, które nauczyłam się konsekwentnie przeoczać. Jest w niej żarliwość, uczciwość i – co najważniejsze! – tęsknota za tym, za czym sama zapomniałam już tęsknić. Sięgam po nią zawsze wtedy, gdy potrzebuję egzystencjalnej asysty w pozostaniu w pełni żywą w świecie, w którym nieustannie coś umiera. Bardzo mocno polecam Wam zrobić to samo (Sabina Sadecka – terapeutka traumy, współzałożycielka portalu opsychologii.pl).