Biblioteka Śląska

Dziesiąta książka Wojciecha Brzoski, muzykującego poety, absolwenta kulturoznawstwa UŚ, pomysłodawcy Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. Jeana Geneta. Autor wydał m.in. tomy Niebo nad Sosnowcem (2001), Przez judasza (2008), Drugi koniec wszystkiego (2010), Ucho środkowe (2020). Nagrał też kilka płyt: ostatnio jako Brzoska i Gawroński – Zapominanie (2019), Brzoska/Marciniak/Markiewicz – Wpław (2019) oraz z trio Piksele – Martwe (2020). Zawodowo od lat związany jest z więziennictwem. W Plejadach wierszom Wojciecha Brzoski towarzyszą rysunki Poli Dwurnik.

Wojciech Brzoska kolejnym swym zbiorem prac lirycznych udowadnia, że jest poetą na wzór baudelaire’owskiego transcendentalisty: arcyobserwatora świata przygodnych zdarzeń, które tym samym – już przez sam akt zaobserwowania i nadania im literackiego odbicia – zostają uwznioślone i otoczone aureolą sensu. Niekoniecznie ten rodzaj alchemii słowa należałoby rozumieć w kategoriach pindarowskiego patosu. Wskazałbym raczej odwołanie do jazzowej figury – synkopy. Są tacy, co uważają, że poezja to dmuchanie żaby. Hipoteza retorycznej synkopy pokazuje na inny estetyczny etos: w tekstach Brzoski nigdy nie wiadomo, na jakim niuansie został położony akcent, nim nie wybrzmi ostateczna puenta. Nieważne, jakie w tej kuźni poetyckiej panują zapały i jakie metodologie. Autor Plejad naprawdę potrafi przywołać świat do porządku i znaczenia.

M.K.E. Baczewski

Od wielu już lat śledzę, a nie potrzebuję ku temu lunety, z jakim kunsztem Brzoska przemienia materię codziennego doświadczenia w szykowny krój wiersza. To jakby przyglądać się gwieździe i jej wytrwałemu światłu, które w Plejadach rzuca nowe cienie, a ich autora sytuuje w panteonie autentycznych gwiazd polskiej literatury.

Paweł Lekszycki

Publikacja powstała w ramach Projektu Kontynuacje organizowanego przez Instytut Literatury jako część Tarczy dla literatów.